Blogsuzlaşma süreci

Blog yazma işine 24 Ekim 2005 yılında başlamışım. Beş senenin üstünde yüzlerce yazı yazdım. Temelde yazdığım an yaşadıklarımı sevdiklerimle paylaşmak, sonrasında da kendi kendime kişisel tarihçemi okuyup eğlenmek için yazıyorum. Bir ay önce de artık alan adı almanın zamanıdır deyip umutungunlugu.com'u satın almıştım. Sıklığı değişse de uzun süredir, aksatmadan hem blog yazıyor, hem de okuyorum. Bu gayet otonom, gayet bağımsız, gayet dağıtık içerik yaratma işini ta başından beri çok da seviyorum. Annem, teyzem, kuzenler, arkadaşlarım yazdıklarımı okuyorlar. Bunu yanında Rahmi ile hiç tanışmadık ama yıllardır birbirimizi okuruz. Sandeletli Seyyah Bora Bilgin'i hiç tanımadım. Onu takip ettiğimi bile bilmiyordur ama o her seyahata çıktığında ben merakla bekliyorum. Bu böyle uzar gider. Benim dışımda yüzbinlerce blog sever var. Bulutsuz havalarda herkes mutlu mutlu yaşıyordu. Gök gürledi, yağmur başladı, dereler taştı, yollar çamur oldu, trafik sıkıştı, taksi bulmaz olduk, elektrikler kesildi ve Türkiye'de yaşadığımızı anımsadık. Digitürk 240 milyon dolar futbol takımlarına aktarırken 12 milyon'u teknolojiye aktarmak yerine Diyarbakır'a avukatlarını yollayıp yüzbinlerce blogsevere, futbol severler kadar değer vermediğini göstererek hepimizi süresiz, sonu belli olmayan bir sürece sokarak memleketi blogspot.com'dan mahrum etmeyi seçti. Ellerine sağlık! Bundan sonra google'dan beklenen tabi ki Türkiye'den yayınlanan her videoyu kontrol edecek bin adam istihdam etmek. Önce onlar bakacak, olur ya Digitürk kızar falan da yargıya başvurur, Digitürk kızmaz ise işgüzar bir vatandaşın kanına dokunur, zaten yargımız için internet teknolojisi mazallah "rocket science", anlayan çıkmaz, memleketin tüm interneti kapatıverir. Gönlümden geçen bıçağın kemiğe dayanması. Yok mu Facebook'u ve Gmail'i kapattırabilecek bir avukat, arkadaşlar ile aramızda para toplayıp Çemişgezek'te bir dava açalım.