Blog yazmak üzerine

Radikal İki'de bugün çıkan İmdat! başlıklı yazı ve yazının sordukları üstüne biraz düşünmek ihtiyacı hissettim. Brown University'den Fulya Apaydın kaleme almış yazıyı. Bakın ne diyor?

Herşeyi ama herşeyi gösteriyoruz. Pişirdiğimiz yemekleri, büyüttüğümüz çocukları, dizdiğimiz boncukları, karımızı, kocamızı, sevgilimizi, yediğimizi içtiğimizi, gezdiğimizi, eğlencelerimizi, dostluklarımızı, kutlamalarımızı, düşündüklerimizi, isteklerimizi, arzularımızı, hayalkırıklıklarımızı... Her şeyi ama herşeyi... Herkesin elinde kendi isteği ile edindiği bir büyük birader gözü, sadece kendimizi gözetlemekle kalmıyor, başkalarının da bizi gözetlemesini istiyoruz. Üstelik göstermek istediklerimizi, başka gözelerin onları görmesini istediğimiz bir biçimde üzerinde oynadıktan sonra piyasaya sunuyoruz. Başka bir deyişle, başkalarının beğenisini önceden hesaplıyor, ona göre kelimeleri, görüntileri ve sesleri seçiyoruz.
Merak diyorum da, eskiden insanlar gözetlemeye ve gözetlenmeye bu kadar hevesli miydi? Birkaç yüzyıl evvel dijital kameralar yahut webloglar yoktu, evet. Fakat buna benzer bir gösteri mekanizması orta sınıfın hayatına bu denli hakim olmuş muydu hiç? Kafamda pek çok soru var. Neyi göstermeye çalışıyoruz? Neyi kanıtlamaya çalışıyoruz?
.....

Ben hep olumlu tarafından baktım blog işine. Eskiden dedim kendi kendime yazarların günlükleri kıymetli idi. Neden? Onların günlüklerinin hem sanatsal hem de ticari bir değeri vardı, basılıyordu satılıyordu da ondan. E iletişim artık daha otonom. Bağımsız. Herhangi bir üretinizi, yemek olur, boncuk olur, sevinciniz olur, hüznünüz olur, birileri için ne ticari ne de sanatsa bir değer ifade etmesine gerek kalmadan yayınlayabiliyorsunuz. Bu üreti ve yayın zenginliği getiriyor ki, bu aralar bir çok bilgiye ya bloglar üzerinden yada gene bağımsız olarak işetilen wikiler üzerinden ulaşıyoruz. Ekşi sözlük sevmeyenimiz wikipedya sever, blogger'a kızan myspace'e koşuyor. Buraya kadar zaten bir sıkıntımız yok. Ama niye bu kadar yazıyoruz ki? Nedir bizi gözetlenmeye iten? Ben gene nacizane, eskiden günlük yazanlar, yani mühim insanlar niçin yazmışlar diye soruyorum kendime. Bakın Oğuz Atay ne diyor Günlük'ünün başında.

Kimse dinlemiyorsa beni -ya da istediğim gibi dinlemiyorsa- günlük tutmaktan başka çare kalmıyor. Canım insanlar! Sonunda bana bunu da yaptınız.

Bunu okuyunca bana daha bir doğal geliyor blogların, youTube'lerin popülerliği. Tam da bunu aramıyor muyuz blog yazarken. Bir beni dinlesin. Bir önceki paragrafda da belirttiğim gibi artık Oğuz Atay olmam gerekmiyor bunun için. Umut Durak olarak da bu çok kolay. İlkokuldan beri niçin kompozisyonlar yazdırıldı bizlere. Bugün güzel güzel bloglar yazmak için değil mi? Birilerine kendimizi, ürettiklerimiz, üretemediklerimizi, olmak istediğimiz gibi veya bizi görmelerini istediğimiz gibi sunabilmek zenginleştirmez mi bizi? Gene aynı örnekten devam edeyim. Oğuz Atay, günlüğündekileri yazarken hiç mi düşünmemiştir nasıl görülmek istediğini. Sanatsal üretimin -ki bloglar ve youTube, flickr gibi çoklu ortam paylaşılan alanlarda sunulanların sanatsal üretim olup olmadığı ayrı bir tartışma konusudur, ama ben onları "bir" çeşit sanatsal üretim kabul edeceğim izninizle- kaynağı nedir? Resim derslerinde resim yapıp öğretmenlerimize göstermek gibi, şimdi de fotograf çekip devientArt'a koyuyoruz. Evet sorunun bir yanıda siber kimliğimiz gerçek kimliğimizden farklı mı? Ben bu sorunun son yıllarda artık siber kimliğimiz, gerçek kimliğimizin bir parçası mı?'ya evrildiği inancındayım. Siz ne dersiniz?